Choroby weneryczne to grupa chorób zakaźnych, które przenoszą się drogą płciową. Są one jednym z najczęstszych powodów wizyt u lekarza w dziedzinie zdrowia intymnego. Wśród chorób wenerycznych wyróżnia się między innymi rzeżączkę, kiłę, opryszczkę genitalną czy wirusowe brodawki narządów płciowych. Choroby te mogą prowadzić do poważnych powikłań, takich jak Nowe propozycje resortu sprawiedliwości zakładają zrównanie ustawowego zagrożenia za czyn polegający na bezpośrednim narażeniu innej osoby na zarażenie wirusem HIV, chorobą weneryczną To stwarza duże niebezpieczeństwo, że gruźlica może wymknąć się spod kontroli. Stąd tak ważne jest by nie dopuszczać do rozprzestrzeniania się choroby. Przeczytaj też: 14 chorób, o których (prawie) zapomnieliśmy dzięki szczepieniom; Szczepionkę przeciwko polio odkrył Polak. Kim był Hilary Koprowski? Za oszustwo stracił Najprostszym sposobem na wykrycie zakażenia chorobą weneryczną, jest wykonanie badania krwi pod tym kątem. Kolejnym sposobem na stwierdzenie czy nie jesteśmy zakażeni, jest wykonanie badania mikrobiologicznego czyli zbadania materiału pobranego z pochwy lub szyjki macicy u kobiet, w przypadku mężczyzn z wydzieliny z penisa. Dz.U.2022.0.1138 t.j. - Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny. Rozdział XIX. Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu. Art. 148. Zabójstwo. § 1. Kto zabija człowieka. podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 10 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności. Choroby weneryczne u kobiet a ciąża i płodność - opinie czytelników. Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za komentarze Internautów do artykułu: Choroby weneryczne u kobiet a ciąża i płodność. Jeżeli uważasz, że komentarz powinien zostać usunięty, zgłoś go za pomocą linku "zgłoś". Nowe zarządzenie prezesa NFZ wprowadziło do umów POZ zasady nakładania kar umownych za recepty na mleko zastępcze i wyroby medyczne. – To próba zamiecenia afery mlekowej pod dywan! Naszym zdaniem prezes NFZ właśnie przyznał się do tego, że dotychczasowe kontrole i kary finansowe były pozbawione jakichkolwiek podstaw prawnych Zadośćuczynienie za uszczerbek na zdrowiu to nie tylko procenty z tabeli. Chcesz uzyskać odszkodowanie? Zadzwoń: 801 700 766 lub napisz: Zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę stanowi jedną z podstawowych instytucji mających na celu ochronę osób poszkodowanych na skutek czynów niedozwolonych. W odróżnieniu jednak od Co jednak w sytuacji, gdy pomimo przestrzegania przez nas wszelkich zasad bezpieczeństwa, stosowania się do zasad higieny i odpowiedniego dystansu, zostaniemy zarażeni SARS-CoV-2 na skutek zaniedbań po stronie szpitala? Czy przysługuje nam wówczas zadośćuczynienie, a może odszkodowanie za zakażenie koronawirusem? Odszkodowanie dla pracodawcy za zarażenie załogi COVID-19 przez współpracowników. Pracodawca, który zdecyduje się żądać od pracowników informacji o wynikach testów na COVID-19 będzie mógł również dochodzić odszkodowania dla siebie. Będzie mógł wystąpić o odszkodowanie od pracowników, którzy nie poddali się testowi lub l25waL. Świadome zarażenie innej osoby wirusem HPV Stan faktyczny przestawia się zatem następująco: na skutek kontaktów cielesnych z pewną kobietą został Pan zarażony wirusem HPV wysokogennym. Według Pana osoba, od której zaraził się Pan chorobą, miała świadomość o możliwości Pana zarażenia, albowiem, jak Pan podaje, leczyła się na tego rodzaju wirus. Niestety jest Pan w niewielkim odsetku osób, u których wirus się objawia, a tym samym pozbawia Pana możliwości „normalnego” funkcjonowania. W pierwszej kolejności, zanim przejdę do meritum, zauważyć należy, iż Pana prawa są w znacznej części uzależnione od Pana wiedzy w momencie współżycia fizycznego z zarażoną osobą. Wskazuje Pan bowiem, iż przypuszcza, że został zarażony świadomie, bowiem kobieta uprzednio leczyła się na ten wirus, zanim Państwo się poznaliście. Koniecznym będzie zatem ustalenie, czy Pana wiedza w przedmiocie przeprowadzonego leczenia na wirus HPV nabyta została w czasie Państwa znajomości, tj. przed współżyciem fizycznym, czy też po współżyciu. Mniemam, iż wiedzę taką nabył Pan po współżyciu, albowiem wskazuje Pan na świadome Pana zarażenie. Powyższe karze zatem przypuszczać, iż nie miał Pan żadnej wiedzy w tym przedmiocie. Współżyjąc fizycznie, nie wiedział Pan o możliwości zarażenia się wirusem HPV. Narażenie innej osoby na zarażenie ciężką chorobą Istotnym z punktu widzenia Pana interesu jest przepis art. 161 § 2 zgodnie z którym: kto, wiedząc, że jest dotknięty chorobą weneryczną lub zakaźną, ciężką chorobą nieuleczalną lub realnie zagrażającą życiu, naraża bezpośrednio inną osobę na zarażenie taką chorobą, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Jak podnosi się w literaturze przedmiotu „przestępstwo opisane w art. 161 § 2 obejmuje wszelkie choroby weneryczne oraz inne choroby zakaźne, ale tylko takie, które realnie zagrażają życiu bądź stanowią ciężką chorobę nieuleczalną”1. Zauważyć należy, iż zarażenie wirusem HPV winno być oceniane dla każdego przypadku z osobna, albowiem wyleczenie jest możliwe tylko we wczesnym stadium zakażenia. Mimo że około 50% populacji ludzkiej przechodzi zakażenie wirusem HPV, nie można z góry wykluczyć, iż Pana przypadek jest „pospolity”. Z opisu wynika wręcz, że na skutek zakażenia wirusem HPV miewa Pan objawy, które nie pozwalają prowadzić Panu „normalnego” życia. Odpowiedzialność karna za zarażenie wirusem HPV Koniecznym jest zatem wnioskowanie o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność, czy w Pana przypadku mamy prócz zwykłych niedogodności życia codziennego z przypadkiem zarażenia, które nie będzie mogło być uleczone, albo czy zarażenie powoduje realne zagrożenie Pańskiego życia. Kobieta, od której zaraził się Pan wirusem HPV, może ponosić odpowiedzialność karną tylko w sytuacji, kiedy udałoby się wykazać, iż działała świadomie. Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi. Nie ma przy tym znaczenia, czy sprawczyni miała świadomość Pana zarażenia, czy też możliwości zarażenia. Jeżeli w czasie stosunku płciowego wiedziała, że może lub też zaraża wirusem HPV powinna ponieść odpowiedzialność karną. Gdyby udało się wykazać w toku postępowania karnego winę kobiety, wówczas na mocy art. 46 może Pan wnosić o zasądzenie od niej odszkodowania lub zadośćuczynienia za doznane krzywdy. „Możliwość orzeczenia obowiązku naprawienia szkody wynika również z innych przepisów Kodeksu karnego, które wymieniają go jako jeden z obowiązków w wypadku warunkowego umorzenia postępowania (art. 67 § 3), warunkowego zawieszenia wykonania kary (art. 72 § 2) oraz skazania na karę ograniczenia wolności (art. 36 § 2). Mimo iż obowiązek naprawienia szkody występuje w przepisach Kodeksu w dwóch postaciach – jako środek karny lub jako obowiązek probacyjny, nie ma możliwości (wobec wyraźnego zakazu ustawy – art. 72 § 2) kumulowania podstaw prawnych i dwukrotnego orzeczenia obowiązku naprawienia szkody wobec jednego sprawcy skazanego za przestępstwo określone w art. 46 § 1”2. Co grozi za zakażenie innej osoby ciężką chorobą? Podstawą takiego żądania będzie art. 46 zgodnie z którym w razie skazania za przestępstwo spowodowania śmierci, ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, przestępstwo przeciwko środowisku, mieniu lub obrotowi gospodarczemu lub przestępstwo przeciwko prawom osób wykonujących pracę zarobkową, sąd, na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej, orzeka obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w całości albo w części; przepisów prawa cywilnego o przedawnieniu roszczenia oraz możliwości zasądzenia renty nie stosuje się. Przepis § 2 przewiduje natomiast możliwość zasądzenia zadośćuczynienia za ciężki uszczerbek na zdrowiu, naruszenie czynności narządu ciała, rozstrój zdrowia, a także za doznaną krzywdę. Pragnę zwrócić uwagę na fakt, iż ustawodawca nakłada na sąd obowiązek zasądzenia odszkodowania lub zadośćuczynienia w przypadku złożenia takiego wniosku wraz z prywatnym aktem oskarżenia. W sytuacji braku takiego wniosku sąd może, ale nie jest do tego zobowiązany. W chwili obecnej, z uwagi na ograniczone możliwości dowodowe zasadnym jest złożenie zawiadomienia o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 161 § 2 Zawiadomienie takie może być złożone na Komendzie (Komisariacie) Policji pisemnie lub ustnie do protokołu lub pisemnie w prokuraturze. Nie ulega jednak wątpliwości, iż opinia biegłego w Pana sprawie będzie miała kluczowe znaczenia dla toku postępowania karnego. Dochodzenie należności na drodze postępowania cywilnego będzie bardzo trudne, bowiem będzie Pan ograniczony możliwościami dowodowymi. Wskazać należy bowiem na art. 6 zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. --------------------------------------- 1. Tyszkiewicz Leon, Hoc Stanisław, Wąsek Andrzej, Filipkowski Wojciech, Siwik Zygfryd, Kulik Marek, Bojarski Marek, Radecki Wojciech, Hofmański Piotr, Sienkiewicz Zofia, Wilk Leszek, Górniok Oktawia, Filar Marian, Kalitowski Michał, Paprzycki Lech K., Pływaczewski Emil, Stefański Ryszard A., Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2008, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis (wydanie I) ss. 1291 2. Tyszkiewicz Leon, Hoc Stanisław, Wąsek Andrzej, Filipkowski Wojciech, Siwik Zygfryd, Kulik Marek, Bojarski Marek, Radecki Wojciech, Hofmański Piotr, Sienkiewicz Zofia, Wilk Leszek, Górniok Oktawia, Filar Marian, Kalitowski Michał, Paprzycki Lech K., Pływaczewski Emil, Stefański Ryszard A., Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2008 Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis (wydanie I) ss. 1291 Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online . PRAWO MEDYCZNE Zarażeni dostają rekompensaty po procesach cywilnych Coraz częściej polskie sądy zasądzają wysokie odszkodowania za zarażenie groźną lub nieuleczalną chorobą. Wszystkie w procesach cywilnych. Prowadzenie sprawy karnej jest dużo trudniejsze Procesy karne w sprawach o zakażenie to rzadkość nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie. Do skazania potrzebne są bowiem mocne i trudne do zebrania dowody. Nie wystarczy ustalić sprawcę i znaleźć świadków zdarzenia. Udowodnić trzeba winę umyślną W Polsce podstawowym przepisem do kwalifikowania takiego działania jest art. 161 kodeksu karnego. Mówi o odpowiedzialności za narażenie na zarażenie chorobą weneryczną, zakaźną, ciężką chorobą nieuleczalną lub inną realnie zagrażającą życiu. - Aby skorzystać z takiej kwalifikacji, prokuratura musi znaleźć też dowód na to, że pokrzywdzony wcześniej był zdrowy - mówi "Rz" prof. Marian Filar z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. A to jest praktycznie nie do przeprowadzenia. Udowodnić należy też winę umyślną sprawcy, czyli to, że swoim działaniem chciał albo przynajmniej godził się na to, iż wywołał zakażenie. Być może niebawem... Dostęp do treści jest płatny. Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną. Ponad milion tekstów w jednym miejscu. Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej" ZamówUnikalna oferta Zbigniew Ziobro Źródło: PAP REKLAMA Nieracjonalne i niesprawiedliwe jest surowsze karanie za narażenie na zakażenie wirusem HIV niż koronawirusem – mówi w rozmowie z „Dziennikiem Gazetą Prawną” wiceminister sprawiedliwości Marcin Warchoł, komentując projekt zmian w kodeksie karnym. W wywiadzie opublikowanym we wtorkowym wydaniu gazety, wiceminister sprawiedliwości został zapytany, czy zmiany w kodeksie karnym, które planuje Ministerstwo Sprawiedliwości, to sposób na osoby, które lekceważą zagrożenia wynikające z pandemii. – W związku z ogłoszeniem w kraju epidemii koronawirusa SARS-CoV-2 rok temu, 1 kwietnia, weszła w życie nowelizacja ustawy z marca 2020 r. – tzw. tarcza antykryzysowa – przypomniał wiceminister. REKLAMA – Specustawa, poza rozwiązaniami dla przedsiębiorców, skutkowała zmianami w kodeksie karnym i kodeksie postępowania karnego. Wówczas wprowadzono przepis art. 161 par. 2: „Kto, wiedząc, że jest dotknięty chorobą weneryczną lub zakaźną, ciężką chorobą nieuleczalną lub realnie zagrażającą życiu, naraża bezpośrednio inną osobę na zarażenie taką chorobą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat” – dodał. – Poprzednio przepis mówił o karze grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do roku. Jednak pozostał par. 1 tego artykułu. W obecnym brzmieniu stanowi: „Kto, wiedząc, że jest zarażony wirusem HIV, naraża bezpośrednio inną osobę na takie zarażenie, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8” – dodał wiceminister. – W efekcie mamy sytuację, że świadome zakażenie wirusami wywołującymi takie choroby, jak świńska grypa, cholera, dżuma, kiła, tężec, ospa wietrzna i prawdziwa, krztusiec, dur brzuszny, a także zakażenie ebolą czy właśnie koronawirusem, jest zagrożone do 5 lat więzienia. I, nie wiedzieć czemu, HIV traktowany jest wyraźnie surowiej – zauważył wiceszef MS. – Takie zróżnicowanie jest nieracjonalne, niesprawiedliwe – podkreślił. Zdaniem Warchoła, kara powinna być taka sama. Dopytywany, czy taka sama, a więc z górną granicą do 8 lat pozbawienia wolności, wiceminister zaznaczył: – Jesteśmy gotowi dyskutować. – Rozważamy również inne rozwiązanie: obniżyć kary za narażenie na zakażenie w przypadku wszystkich chorób do lat 5. Nie upieramy się przy jednej propozycji – powiedział. – Niemniej istotne jest, by nie karać surowiej wyłącznie za HIV, skoro realne zagrożenie jest gdzieś indziej – dodał. Pytany, na jakim etapie jest projekt zmian w kodeksie karnym, Warchoł poinformował, że w piątek został skierowany do konsultacji międzyresortowych, w których będzie przez najbliższe dwa tygodnie. – Następnie trafi na Stały Komitet Rady Ministrów. Szacujemy, że RM przyjmie projektowane zmiany w październiku, tak by nowela mogła być przegłosowana w Sejmie do końca roku – powiedział. Źródło: PAP REKLAMA